Wydział Wychowania Fizycznego i Fizjoterapii oraz Wydział Teologiczny Uniwersytetu Opolskiego był organizatorem konferencji ,,Igrzyska paraolimpijskie – sportowcy niepełnosprawni”.
W wydarzeniu wzięli udział zarówno naukowcy, którzy badają temat od strony teoretycznej, studenci, którzy swoją przyszłą karierę trenerską, czy fizjoterapeutyczną wiążą z tym rozwijającym się i zdobywającym coraz więcej kibiców obszarze, oraz sami sportowcy z niepełnosprawnościami, bohaterowie konferencji (a przede wszystkim życia!), którzy podzielili się doświadczeniami swojego codziennego dążenia do mistrzostwa.
Prelegentami byli ks. prof. Jan Kochel (UO), prof. Bartosz Molik (AWF Warszawa), Łukasz Szeliga (Prezes Polskiego Komitetu Paraolimpijskiego), a w moderowanej przez Donata Przybylskiego dyskusji z udziałem paraolimpijczyków mieliliśmy okazję poznać medalistów igrzysk olimpijskich w Rio: Barbarę Niewiedział, Jacka Gaworskiego, Rafała Wilka, Joannę Mendak oraz Tomasza Kuneckiego.
Na konferencji o takiej tematyce nie mogło zabraknąć inicjatorki projektów związanych z niepełnosprawnością z WWFiF, organizatorki dwóch edycji zawodów Olimpiad Specjalnych na Politechnice Opolskiej dr Justyny Charaśnej – Blachucik z Katedry Nauk Humanistycznych, którą zapytaliśmy o wydarzenie.
Co najważniejszego wydarzyło się podczas spotkania?
Prezentacje referatów ściśle wpisywały się w tematykę konferencji. Zaprezentowane przez prof. Bartosza Molika przykłady dobrego działania oraz naturalne funkcjonowanie osób z niepełnosprawnością ruchową ukazały pozytywny obraz sportowców z dysfunkcją narządu ruchu.
Druga część – obejmująca panel dyskusyjny – była bardzo osobista i emocjonująca, ponieważ medaliści paraolimpijscy opowiadali o swoich przeżyciach, o tym jak sport jest dla nich pracą i świadomym wyborem, jak odczuwają reprezentowanie naszego kraju – oczywiście z dumą i honorem ubierają dresy i koszulki z orzełkiem na piersi. Opowiadali o tym, że tak samo jak sportowcom pełnosprawnym czasami się nie chce iść na trening i też mają lepsze i gorsze dni oraz doznają kontuzji.
Konferencję zakończono wręczeniem nagród Olimpiady wiedzy i wartości w sporcie. Zwycięzcy zostali nagrodzeni dyplomem i nagrodą rzeczową ufundowaną przez rzeszę sponsorów, dziekan WWFiF zaproponował laureatom pierwszych 10 miejsc indeks na studia na naszym wydziale.
W aspekcie naukowym oczywiście powstanie książka upamiętniająca i podsumowująca konferencję, ale najistotniejsi są ludzie. Osoby, które zostały zaproszone przez organizatorów konferencji zasługują na ogromne podziękowania i uznanie, w tym pani Barbara Niewiedział, której wkład pedagogiczny i wychowawczy opisuję w publikacji powstającej książki. Z panią Basią miałam przyjemność rozmawiać przed konferencją. To niesamowita, ciepła osoba, skromna i otwarta. Wielka sercem. Córki mogą być dumne, że mają taką mamę, a my, że mamy taką waleczną, złotą medalistkę z Igrzysk Paraolimpijskich w Rio de Janeiro. Gratuluję!
Na wielkie uznanie, zasługują również nieobecni (ponieważ są na Międzynarodowych Mistrzostwach w Kolumbii) nasi regionalni parabadmintoniści, którzy mają nadzieję zainaugurować tą dyscyplinę sportu – badminton na Paraolimpiadzie w 2020 roku w Tokio. Bartosz Mróz, z którym przeprowadziłam wywiad i opublikuję go również w książce, jak i Maria Bartusz są zawodnikami reprezentującymi województwo na świecie w parabadmintonie. Bartek dwa srebrne medale, Maria dwa brązowe na Mistrzostwach Świata w 2015 roku. A w 2016 obronili tytuł zawodnicy z Opolszczyzny. Wielkie sukcesy parabadmintonistów osiągają zawodnicy pod okiem wybitnego trenera badmintona jaki i parabadmintonistów Tomasza Zioło, który mieszka i trenuje w Kędzierzynie-Koźlu. Bartek Mróz jest nominowany na najlepszego zawodnika na świecie w roku 2016. Ogłoszenie wyników nastąpi 12 grudnia w Dubaju.
Jaka jest różnica między Igrzyskami Paraolimpijskimi, a Olimpiadami Specjalnymi?
Rozróżnia je to, że w olimpiadach specjalnych muszą startować osoby, które mają zdiagnozowaną niepełnosprawność intelektualną. W igrzyskach paraolimpijskich startują głównie osoby z niepełnosprawnością fizyczną. Ponadto paraolimpiady są sportem wyczynowym, a olimpiady specjalne to sport masowy.
Międzynarodowy Komitet Olimpijski zajmuje się przede wszystkim sportowcami z niepełnosprawnością fizyczną, ale grupa niepełnosprawności intelektualnej w stopniu lekkim została dodana do niektórych dyscyplin paraolimpijskich.
Jeden jak i drugi ruch skupia zawodników z dodatkowymi dysfunkcjami, czyli sprzężeniami – np. nie słyszący, niedowidzący, całkowity brak wzroku, zawodnicy z porażeniem mózgowym, na wózkach inwalidzkich itp.
Drugą zauważalną różnicą jest to, iż osoby z niepełnosprawnością intelektualną potrzebują opiekuna czyli praca odbywa się często 1 na 1, w niepełnosprawności ruchowej nie ma takiej potrzeby.
Dla osób nie związanych z niepełnosprawnością nie ma różnicy, a jednak Paraolimpiada a Olimpiady Specjalne to dwa osobne ruchy sportowe, do których należą zupełnie inne osoby. To co łączy te stowarzyszenia to oczywiście sport oraz różnorodność dyscyplin, która jest przekształcana i dostosowywana do uczestników paraolimpijskich jak i Olimpiad Specjalnych np. siatkówka zunifikowana (OS), siatkówka na siedząco (PO), koszykówka zunifikowana, koszykówka na wózkach.
W dniach 25.11-04.12.2016 odbył się Europejski Tydzień Koszykówki Olimpiad Specjalnych i nadmienię iż prezesem tego stowarzyszenia jest pani Anna Lewandowska. U nas na WWFiF raz gościliśmy zawodników koszykówki Olimpiad Specjalnych i nasi zawodnicy AZS Weagree sędziowali turniej i byli mile zaskoczeni poziomem sportowym, jaki wykazywali zawodnicy z niepełnosprawnością intelektualną. Turniej siatkówki zunifikowanej również organizowaliśmy podczas zawodów sportowych specjalnych wspólnie z Olimpiadami Specjalnymi Polska Opolskie.
Czy takie konferencje są potrzebne?
Uważam, że bardzo, ponieważ na konferencji majowej, której miałam przyjemność przewodniczyć i od początku do końca ją organizować, gościliśmy ponad 100 osób na samych obradach, więc zainteresowanie było duże. Konferencje związane z niepełnosprawnością w ogóle są potrzebne nie tylko naukowcom czy nauce lecz praktykom, których kształci nasz wydział. WWFiF, a tym samym uczelnia, otwiera się od niedawna na ten problem oraz pomysł upowszechniania sportu osób z niepełnosprawościami. Nastąpił przełomowy czas niepełnosprawności, a że WWFiF wpisuje się w ten profil, to będziemy organizować wiele innych ciekawych szkoleń, warsztatów, konferencji, nie tylko dla naukowców, ale i dla studentów.
Cieszę się, że pomysł się przyjął, ponieważ jak w każdych nowych inicjatywach, jest trudno i prekursorzy mają utrudnioną sprawę, by przekonać środowisko. Czuję się pomysłodawczynią projektu, z czym zgadzają się władze wydziału i uczelni. Nie ma w tej materii wątpliwości i czuję się również w obowiązku spełniać oczekiwania dydaktyczne, naukowe i środowiskowe w tym zakresie. I w związku z tym, w maju będziemy organizowali również III edycję zawodów sportowych na WWFiF tym razem z okazji 800 lat miasta Opola. Każda edycja związana jest z jubileuszem, który obchodzimy z osobami z niepełnosprawnościami w duchu sportowym na naszym kampusie. Pierwsza edycja upamiętniała 20-lecie WWFiF oraz 30-lecie Olimpiad Specjalnych Polska Opolskie, druga 50-lecie Politechniki Opolskiej, a trzecia 800 lat miasta Opola. Pełna wiary i nadziei wchodzę już w okres przygotowawczy. Wsparciem i pomocą są wolontariusze – studenci WWFiF, bez których trudno przygotować tak duże wydarzenie. Pełna optymizmu rozpoczynam poszukiwania sponsorów oraz funduszy od których zależy powodzenie przedsięwzięcia.
Prowadzone są rozmowy na temat organizacji Międzynarodowej Konferencji Naukowej na WWFiF we wrześniu w 2018 roku. Sądzę, że przy wsparciu profesorów i poparciu władz wydziału jesteśmy już przygotowani, by zrealizować zamierzony cel. Daleko jeszcze i nie wiemy czy się uda, bo uwarunkowań dużo, ale nie da się żyć w tych czasach z dnia na dzień, jakieś plany rozwoju, perspektywy należy sporządzać wcześniej. A tym bardziej, że jest zainteresowanie naukowe i praktyczne.
W miniony piątek byłam wraz z nauczycielami wspomagającymi uczniów klas integracyjnych w gimnazjum na międzynarodowej konferencji we Wrocławiu i mój temat dotyczący integracji osób pełnosprawnych z niepełnosprawnymi był tematem dyskusji uczestników wielu sekcji, również podczas przerw kawowych, co oznacza, że zainteresowanie włączeniem obydwu grup do środowiska jest bardzo duże.
