W środę 24 czerwca 2020 roku zmarł Profesor Wojciech Siłka – wieloletni kierownik Katedry Pojazdów Wydziału Mechanicznego.
Pogrzeb odbędzie się w poniedziałek 29 czerwca 2020 w starej kaplicy cmentarza na Półwsi w Opolu przy ul. Cmentarnej 7a.
O godz. 10.00 wystawienie zwłok, a ok. godz. 11.00 odbędzie się pogrzeb.
W imieniu całej społeczności Wydziału Mechanicznego składamy wyrazy współczucia Rodzinie i bliskim.
Dziekan Wydziału Mechanicznego
Janusz Pospolita
Kierownik Katedry Pojazdów
Andrzej Augustynowicz
Praca naukowo-dydaktyczna Profesora Wojciecha Siłki
Korzenie Pana Profesora sięgają Lwowa, gdzie urodził się 13.08.1932 roku. Jego Ojciec- Bolesław był docentem Politechniki Lwowskiej. Mając na uwadze fakt zatrudnienia ojca Profesora na stanowisku docenta w Katedrze Teorii Maszyn Cieplnych Politechniki Lwowskiej można zaryzykować tezę o genetycznym uwarunkowaniu zainteresowań Profesora.
Dyplom inżyniera mechanika uzyskał w 1954 roku, na Wydziale Mechanicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach, w oparciu o pracę pt. Obliczenia cieplne siłowni binarnej.
Profesor Wojciech Siłka został zatrudniony 1 lutego 1955r. na stanowisku zastępcy asystenta na Wydziale Mechaniczno-Energetycznym Politechniki Śląskiej.
W 1956 roku został magistrem inżynierem, dyplom uzyskał na Wydziale Mechaniczno-Energetycznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach.
Warto zwrócić uwagę na temat pracy dyplomowej Dokumentacja techniczna i nadzór nad demontażem silnika w miejskiej elektrowni w Opolu.
Rozwijał się naukowo a w 1966 pod kierunkiem znanego specjalisty od kół zębatych, profesora Ludwika Mulera przygotował i obronił na Wydziale Mechaniczno-Energetycznym Politechniki Śląskiej, pracę doktorską na temat: Badanie wpływu nacisków, prędkości i temperatur na smarność olejów maszynowych.
Początkowo prowadził ćwiczenia z cieplnych maszyn tłokowych, a od roku 1966 wykłady z przedmiotów: silniki szybkobieżne, rozrząd silników spalinowych, doładowanie silników spalinowych oraz prace przejściowe i dyplomowe o charakterze konstrukcyjnym.
Ponadto wykładał budowę okrętów na Wydziale Wychowania Technicznego Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Katowicach.
W okresie zatrudnienia w Politechnice Śląskiej podnosił swoje kwalifikacje pedagogiczne i inżynierskie kończąc dwa kursy pedagogiczno-dydaktyczne oraz cztery staże inżynierskie w Stoczni Gdańskiej w zakresie montażu silników i siłowni okrętowych, a także uczestniczył czynnie w morskich próbach odbiorczych statku. W roku 1968 podejmuje pracę w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Opolu na stanowisku docenta.
Historia jednostek prowadzących samochodową działalność dydaktyczną, a następnie także naukowo-badawczą, w opolskiej Uczelni sięga roku 1969, kiedy to na Wydziale Mechanicznym Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Opolu utworzono specjalność samochodową i powołano dydaktyczną jednostkę o nazwie Zespół Eksploatacji Pojazdów Samochodowych. Stanowisko Kierownika Zespołu powierzono docentowi dr inż. Wojciechowi Siłce, który zaczął tworzyć od podstaw bazę laboratoryjną, system kształcenia o profilu samochodowym oraz zespół współpracowników – samochodziarzy. W 1975 Zespół Eksploatacji Pojazdów Samochodowych przemianowano na Zakład Samochodów i Ciągników, z którego w roku 1992 powstał Zakład Samochodów, w roku 2005 nastąpiła zmiana nazwy Zakładu, na Katedrę Pojazdów Drogowych i Rolniczych. Jednostkami tymi, z dwuletnią przerwą w okresie 1985 ÷ 1987 r., kierował ich twórca dr hab. inż. Wojciech Siłka.
Profesor zgromadził wokół siebie zespół młodszych współpracowników – pasjonatów motoryzacji i techniki samochodowej. W zespole tym prowadzone są bardzo oryginalne badania związane głównie z aspektami ruchowo-energetycznymi działania układu silnik samochodowy – samochodowy system przenoszenia napędu. Badania te mają postać zarówno pomiarowo-eksperymentalną, jak też studialno-komputerową, a ich wyniki były prezentowane w licznych publikacjach, w tym w referatach przedstawionych na renomowanych konferencjach naukowych krajowych oraz zagranicznych.
Profesor W. Siłka opracował samodzielnie 16 publikacji książkowych – monograficznych w tym
7 skryptów z teorii samochodu oraz książkę wydaną przez WNT, która stanowi zarazem podręcznik do przedmiotu Energochłonność ruchu samochodu. Był niekwestionowanym autorytetem z dziedziny teorii ruchu samochodu. Jego książka cieszy się wielkim powodzeniem wśród studentów krajowych Politechnik.
Szczególnie obszerną część dorobku dydaktycznego profesora Wojciecha Siłki stanowią prace dyplomowe prowadzone w 4 uczelniach na studiach dziennych, wieczorowych i zaocznych. Profesor wypromował łącznie 255 inżynierów i magistrów inżynierów. Promował również na wyższym szczeblu doprowadzając 6 swoich podopiecznych do stopnia naukowego doktora nauk technicznych. Sprawdził się jako wieloletni szef – w naszej Uczelni z Profesorem bezpośrednio współpracowało 17 nauczycieli akademickich i 17 pracowników technicznych.
W tym czasie działalność dydaktyczno-wychowawcza Zakładu Samochodów objęła łącznie ponad 1500 studentów. W latach 1975-1978 był zastępcą dyrektora ds. dydaktyczno-wychowawczych w Instytucie Budowy Maszyn WSI.
Za swoje osiągnięcia szanownego Profesora wielokrotnie wyróżniano. Oto niektóre przykłady: krzyż kawalerski orderu odrodzenia Polski nadany przez prezydenta RP, nagroda Ministra NSzWiT, nagrody Rektora Politechniki m.in. za opracowanie jej statutu, zasłużony pracownik morza, medal im. Profesora St. Ochęduszki.
Profesor Wojciech Siłka był z wykształcenia inżynierem mechanikiem, wykonywał trudny zawód nauczyciela akademickiego, ale miał też liczne inne pasje i zainteresowania. Szczególną miłością obdarzał morze. Już w wieku 26 lat otrzymuje stopień jachtowego kapitana żeglugi wielkiej, a w 1957 roku przekracza krąg polarny. Jego opowieści o licznych morskich przygodach i dalekich rejsach są nie tylko interesujące, ale mają swoistą magiczną zdolność przyciągania. W rezultacie do czynnego żeglarstwa przekonał wielu kolegów z Katedry. Każdego roku uczestniczył w wyprawach morskich, jesienią 2001 roku uczestniczył w sztormowym rejsie, jachtem Pogoria, po Morzu Śródziemnym.
Praktycznym przejawem jego znaczącej wiedzy w tym obszarze jest podręcznik Astronawigacja żeglarska. Myli się ten, kto uważa, że w zimie Profesor wyłącznie planował swoje kolejne letnie, morskie wyprawy. Sportowy duch, nieodparta konieczność podejmowania ciągle nowych wyzwań sprawiały, że przeistaczał się w człowieka gór, świetnego narciarza i turystę. Zatem Profesor był nietuzinkową osobowością, także nic dziwnego, że skupił wokół siebie ludzi darzących go uznaniem i szacunkiem, współpracowników, których łączyła nie tylko działalność zawodowa.